الاخره طولانی ترین شب سال از راه رسید. گویی به اندازه باز و بستن یک پلک بود. روزها و شب ها یکی یکی رفتند تا جای خود را به طولانی ترین شب سال بدهند. شبی همراه با هزاران خاطره و قصه های قدیمی. شبی که شب نشینی در آن می تواند تا سال ها ادامه یابد. شب تفال به حافظ . در واقع شب یلدا پلی است از قصه های قدیمی به خاطرات فردا.
جشن شب یلدا یکی از زیباترین و پسندیده ترین آیین های باستانی در فرهنگ کهن ایران است که اسطوره و داستانهای مختلفی در دل خود نهفته دارد. گفته می شود گرامی داشت این شب متعلق به عصر قبل از زرتشت است زمانی که میترائیسم یا مهر پرستی در فلات ایران رایج بود و در شب اول دی که طولانی ترین شب سال است همگی جشن می گرفتند، تا صبح بیدار می ماندند و منتظر ظهور خورشید می شدند.
جشن و شادی لازمه لاینفک زندگی انسان و خوراک روحی و معنوی اوست و چه زیباست که این شادی پیوندی با آفرینش و طبیعت داشته باشد. ایرانیان باستان هوشمندانه طولانی ترین شب سال را که به عنوان نمادی از همدلی اقوام ایرانی است بهانه مراسمی کرده اند که پیوندهای معنوی آدمیان را به یکدیگر استوارتر می سازد. یلدا تنها یک شب نیست بلکه چون نوروز نمادی از فرهنگ بلند ملتی است که طبیعت را دوست دارد و به آن ارج می گذارد.
با نگاه دقیق تر به آداب و رسوم ایرانیان از گذشته تا حال درمی یابیم که این جشن بهانه ای است برای آفریدن شادی ها، کنار گذاشتن کدورت ها و همچنین بهانه ای است که سرمای زمستان را با گرمای محبت ها و دوستی ها پیوند دهیم.
در حقیقت یلدا یعنی یادمان باشد که زندگی آنقدر کوتاه است، که یک دقیقه بیشتر با هم بودن را باید جشن گرفت. یلدا یعنی بهانه ای برای در کنار هم شاد بودن و زندگی یعنی همین بهانه های کوچک گذرا.
یلداتان مبارک و زندگیتان پر از بهانه های شاد باد.
پریسا متین
28 آذر 91
