این روزها یکی از چیزهایی که مدام در کوچه و خیابان شاهدش هستیم، بدبینی است و نگاه منفی به همه کس و همه چیز. تاثیرش را همه جا می بینیم: هنگام رانندگی، موقع خرید و انجام معامله و در ارتباطات کاری و خانوادگی. انگار همه یکدیگر را نه بعنوان یک همراه و یاور بالقوه، که به منزله یک تهدید مستقیم در نظر می آوریم.
نتیجه این روحیه، طبیعتا، رواج رفتارها و گفتارهای پرخاشگرانه و ستیزه جویانه است. کدامیک از ما طی مثلا دو هفته گذشته، شاهد دو راننده ای نبوده ایم که در ازدحام یکی از خیابانهای شهرمان، از خودرو خود پیاده شده و با هم گلاویز شده اند یا یکدیگر را به باد دشنام و ناسزا گرفته اند؟ بوق زدنها و راهنما نزدنها و دیگر رفتارهای ناهنجار ترافیکی را هم که روزانه شاهد هستیم. آخرین باری که یک شهروند ناشناس به شما لبخند زده را به یاد می آورید؟ آخرین بار کی شاهد آن بوده اید که یک هموطن برای رعایت احوال یا دفاع از حقوق فردی دیگر، گامی هرچند کوچک برداشته باشد؟ رویدادهایی از این دست متاسفانه کمیاب شده اند.
قضیه این است که وقتی دو شهروند ایرانی بر سر گذار از یک معبر نمی توانند به یک توافق اصولی و یک چارچوب برای تعامل صحیح دست پیدا کنند، چطور میتوانیم انتظار همکاریهای مثبت و موثر را در طرحها و پروژه های کلان سازمانی، شهری یا ملی داشته باشیم؟ رواج فردگرایی و خودمحوری امروزه آفت بسیاری از سازمانهای خصوصی و دولتی است. احترام به آرا و نظرات دیگران و باور قلبی به این که نحوه نگرش اشخاص دیگر هم ممکن است درست و حتی بهتر از دیدگاههای شخصی خودمان باشد، بسیار کمرنگ شده است.
ولی این مشکلات همگی قابل اصلاح هستند. فقط باید بخواهیم و اراده کنیم، همگی، در همه سطح: کارمند، کارگر، مدیر، پیمانکار، کارفرما، خریدار، فروشنده؛ همه و همه باید عزم کنیم که از همین امروز، مثبت بیندیشیم و مثبت نگاه کنیم. وقت آن است که کلیه نهادها و دستگاههای مسئول و موثر در زمینه امور فرهنگی و اجتماعی، به فکر ایجاد روحیه کار گروهی و نگرش مثبت به انسانها باشند.
اگر به دنبال تحول در زمینه های اقتصادی و فنی هستیم و اگر نمی خواهیم که در صحنه رقابتهای شدید جهانی از قافله عقب بمانیم، باید از همین لحظه، نگاهمان را به جهان دگرگون کنیم. همین امروز باید گامی برداریم، هرچند گامی بسیار کوچک.
بیایید مثبت باشیم.
بهزاد مقصودی
نوشته شده در تاریخ : ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۰