فصل اول: مبانی بودجهبندی
مقدمه:
محدودیت منابع اقتصادی بر همه جوامع حاکم است. از سوی دیگر، نیازهای انسان نامحدود است، لذا جوامع انسانی ناگزیرند تا در بکارگیری منابع در اختیار به نوعی برنامهریزی نمایند. به نحوی که نیازهای نامحدود بر حسب اهمیت آنها اولویتبندی شده و منابع در اختیار صرف مرتفع نمودن نیازهای مهمتر گردد.
بر اساس همین مفهوم است که سازمانها نیز به برنامهریزی اقدام میکنند. از نظر مالی، مهمترین ابزار برنامهریزی سازمانها، تدوین بودجه [1] است.
بودجهبندی، ابزاری حسابداری است که جهت عملیاتی کردن استراتژی سازمان از آن استفاده میشود. این ابزار به مدیران کمک میکند تا بتوانند اقدامات لازم در راستای موفقیت در بازار و حفظ رضایت مشتریان را برنامهریزی و کنترل نمایند.
بودجهها ابعاد مالی فعالیتهای برنامهریزی شده را نشان میدهند و مدیران با استفاده از آنها قادر خواهند بود مشکلات بالقوه را پیشبینی و در جهت رفع آنها اقدام نمایند. بدین ترتیب مدیران بجای برخورد با مشکلات بالقوه، از تمام انرژی در دسترس خود استفاده خواهند کرد تا به بهترین وجه از فرصتهای پیش رو بهرهبرداری نمایند.
بودجه و برنامهریزی:
بودجه بیانی مستند و مشروح از برنامهها و اهداف مدیریت برای یک دوره زمانی مورد نظر در آینده است.
به بیانی دیگر بودجه عبارت است از:
الف) بیان کمّی اهداف مدیریت برای یک دوره زمانی خاص
ب) ابزاری در جهت هماهنگی اقدامات لازم برای اجرایی کردن این اهداف.
بودجهبندی[2] بخشی جداییناپذیر از برنامهریزی است. انواع برنامهریزی با توجه به دوره زمانی عبارتند از:
- برنامه بلند مدت: به طور معمول دورهای بین 5 تا 10 سال را در بر میگیرد. این گونه برنامهها ماهیت راهبردی داشته و در برگیرنده اهداف کلی سازمان هستند.
- برنامه میان مدت: دورهای بین 1 تا 5 سال را شامل میشود.
- برنامه کوتاه مدت: دوره زمانی کمتر از 1 سال را پوشش میدهد. در برنامههای کوتاه مدت، عملیات هر ماه، هفته و حتی روزانه به تفصیل ارائه میگردد.