دیروز دوستمون خیلی اصرار کرد که یک روز بیشتر توی شهر راتناگیری بمونیم و توی جشن هولی که جشن رنگ‌ها و شادی هست، شرکت کنیم. ما هم دعوتش رو قبول کردیم و دیدیم فرصت خوبیه که هم با رسم و رسومات آنها آشنا بشیم و هم یک روز استراحت داشته باشیم.

صبح با دوست هندی و آمریکاییمون که اونم مثل ما مهمون بود، گشتی در شهر زدیم. با ماشین رفتیم سمت قلعه‌ای به اسم باگواتی که بالای تپه‌ای رو به دریا ساخته شده بود و معبدی بزرگ داخلش بود.

نمایی از معبد داخل قلعه

اطراف قلعه خیلی دیدنی و زیبا بود و صخره‌هایی مشرف به دریا وجود داشتند که زیر پامون موج‌ها رو می‌شکستند.

از صخره‌ها بالا رفتیم و دقایقی همانجا محو تماشای دریای بی‌کرانی که افقش نامعلوم بود، شدیم.

برگشتیم خانه و صبحانه سنتی هندی خوردیم به اسامی سابودانا کیچادی و راسا وادا و میسال.

مقصد بعدی بازار بود که بیشتر از هر چیزی ازش لذت بردیم. بازارها محل تلاقی آدم‌ها و سلیقه‌هاست. جایی پر از انرژی‌های مثبت، مغازه‌های کوچک با کالاهایی مختصر و کوچه‌های باریک و پرازدحام، آدم‌های رنگارنگ، خوردنی‌ها، پوشیدنی‌ها و نگاه‌های صمیمی.

برگشتیم خانه و مادر مهربان ناهار خوشمزه‌ای آماده کرده بود، شامل چاپاتی که همان نان محلی است و غذایی از فلفل دلمه‌ای، برنج و خورش کاری.

بعد از ظهر وقت جشن بود، باید می‌رفتیم تا با این آیین شاد رنگی رنگی آشنا بشیم. وقتی رسیدیم به بچه‌های محله، حسابی رنگ مالی‌مون کردن و بعدش یه گالن آب ریختن رو سرمون!

راه افتادیم سمت محل جشن و توی مسیر بچه‌های محله‌های دیگر هم به ما ملحق ‌شدند و رنگ‌بازی ادامه داشت. مردم در محل جشن جمع شده بودند و همه سر تا پا رنگی بودند.

جشن Holi یکی از بزرگترین جشن‌های سنتی هند است که همه ساله در ماه مارس میلادی و آغاز فصل بهار براساس تقویم هندی برگزار می‌شود و نشان‌دهنده زنده شدن دوباره طبیعت و فرا رسیدن فصل بهار است.
در این جشن بر اساس یک سنت قدیمی، اهالی هر منطقه با پاشیدن آب و رنگدانه‌های مخصوص به سوی یکدیگر و نیز اجرای موسیقی و رقص، به سرور و پای‌کوبی می‌پردازند. در این آیین شاد، همه‌ی افراد اعم از زن و مرد و پیر و جوان شرکت می‌کنند و باور دارند که با فرارسیدن بهار، بار دیگر روشنایی بر تاریکی و خوبی بر بدی پیروز شده ‌است. «جشن هولی» از اعیاد مهم مردم هند و نقطه مقابل «جشن دیوالی» است که در آغاز فصل سرما برگزار می‌گردد.

بالاخره با سر و صورت رنگی و روحیه‌ای شاد و عالی برگشتیم خونه دوستمون تا استراحتی داشته باشیم برای رکاب‌زنی فردا. امروز واقعا یه تجربه به یادماندنی و بی‌نظیر برامون رقم خورد.

دیشب توی بالکن حیاط خانه دوستمون چادر زدیم و از نسیم‌های خنک شبانه لذت بردیم. صبح زود با آن‌ها خداحافظی کردیم و راه افتادیم. مسیرمون کم کم به دریا نزدیک می‌شد و باد بوی اقیانوس رو با خودش می‌آورد.

اقیانوس هند سومین اقیانوس بزرگ جهان و۲۰٪ از سطح کره زمین را پوشانده ‌است. همچنین گرم‌ترین حوزه اقیانوسی جهان به‌شمار می‌آید. از جمله مهمترین تأثیرات این اقیانوس ایجاد بادهای باران‌آور موسمی است که در سرتاسر جنوب شبه قاره هند و آسیای جنوب شرقی باعث ایجاد باران‌های فصلی و همچنین جریان‌های آب‌گرم استوایی می‌شود. این اقیانوس از شمال به آسیا، از غرب به آفریقا، از شرق به استرالیا و از جنوب به اقیانوس منجمد جنوبی منتهی می‌شود.

به آبی بی‌کران رسیدیم و مدت‌ها کنارش رکاب زدیم. مسیر فوق العاده زیبا بود و ارزش این همه سختی تا اینجا اومدن و تحمل گرمای شدید رو داشت.

توی مسیر کلی میمون دیدیم که روی درخت‌ها بازی‌گوشی می‌کردند. علاوه بر میمون‌ها، تو این مناطق گربه وحشی و تعداد زیادی گاو و گاومیش هم دیدیم که همه جا در اطراف و حتی وسط جاده بودند. گاوها شاخ‌های بزرگ و کوهان‌های کوچکی داشتند.

به یک کانال آبی رسیدیم که برای عبور از آن باید از لنج استفاده می‌کردیم. خودمان و دوچرخه‌ها سوار بر فرری شدیم و بر روی آب حرکت کردیم.

امروز یک زوج سایکل‌توریست سوئیسی دیدیم که بیش از 70 سال سن داشتند. آنها خیلی سرحال و جوان‌دل بودند، با دیدن آنها فهمیدیم که جهانگردی به سن و سال نیست و اتفاقا تو این سن و سال شاید بهتر بشه بر جوامع بشری تاثیر گذاشت و می‌توان از آن برای نزدیک کردن فرهنگ‌ها استفاده کرد. در واقع جهانگردی فرصتی گرانبها است که می‌توان از آن برای آموزش دادن انسان‌ها در مورد فرهنگ‌ها و محیط‌های دیگر بهره برد.

بعد از ۷۱ کیلومتر رسیدیم به شهر ساحلی راتناگیری و رفتیم خونه دوستمون. احتمالا فردا رو هم برای استراحت و بازدید از اطراف شهر مهمونشون باشیم.

از آنجا که هندی‌ها بسیار مهمان‌نواز و مهربان هستند، مورد استقبال بسیاری از آنها قرار گرفتیم. گروه سایکل‌توریست‌های هندی از ما کلی خبر توی کانالشون منتشر کرده‌اند که باعث شده حسابی بین آنها معروف بشیم و توی هر شهر کلی دوست پیدا کنیم. بسیاری از آنها ما رو دعوت کردند و تماس گرفتن که توی مسیرمون حتما بریم خونه‌هاشون.

پس از 32 کیلومتر رکاب‌زنی در هوای مه‌آلود، یکی از دوستامون (دکتر مانورز) که متخصص کودکان و فعال حقوق بشر هستند به باغ زیباشون دعوتمون کردند و اومدن استقبالمون که تونستیم صبحانه مفصلی رو در کنار ایشون صرف کنیم.

با ایشون گفتگویی در مورد هدف سفرمون یعنی صلح برای کودکان و مشکلات کودکان در هند داشتیم.

ایشون از وضعیت بسیار ضعیف بیمارستان‌ها در روستاهای اطراف صحبت کردند و گفتند: وضعیت بهداشت و تحصیل برای کودکان و نوجوانان بسیار تاسف آور است. از آنجا که شعار ما نیز، صلح برای کودکان جهان است، آرزوی ما نیز سلامتی و صلح بخصوص برای کودکان فقیر این کشور می‌باشد. باید بیشتر بکوشیم و بیشتر انرژی صلح را در جهان گسترش بدهیم.

از آقای دکتر خداحافظی کردیم و رکاب‌زنی رو شروع کردیم. پس از عبور از سربالایی‌های متعدد وارد یه جاده فرعی که از وسط روستاها می‌گذشت، شدیم. جاده خلوت و آرومی بود بطوریکه می‌تونستیم آواز زیبای پرندگان رو بشنویم و لذت ببریم. مناظر بسیار فوق‌العاده‌ای هم به چشم می‌خورد. در این کشور مکان‌هایی ناهموار و بی‌ثمر و در عین حال مکان‌هایی پوشیده از گیاهان سبز و شاداب و جنگل‌های شگفت‌انگیز وجود دارند. لازم نیست به دنبال زیبایی بگردیم، چرا که در حین رکاب زدن، مدام با آنها برخورد می‌کنیم.

از بعضی روستاها صدای اذان میومد و از بعضی صدای مراسمی که توی معابد برگزار می‌شد. جشن holi در آیین هندو، شهر به شهر فرق می‌کنه، به همین علت این چند روزه شاهد مراسم مختلف و متفاوتی بودیم.

هند معجونی از ادیان مختلف و فرقه‌های مذهبی گوناگون است که اغلب آنها از هندوئیسم، اسلام و آیین هندو نشات گرفته‌اند. نه تنها ادیان، بلکه فرقه‌های گوناگون نیز در هند، کنار هم، مسالمت‌آمیز و بی‌هیچ جار و جنجالی زندگی می‌کنند.

پس از کیلومترها رکاب‌زنی، در نزدیکی شهر ویلنیشنور به خونه دوستانمون نیکیل و نانوک رسیدیم که دانشجو و عاشق سفر هستند. آنها ناهاری برامون تدارک دیده بودند که پس از آن به گشت و گذار در اطراف شهر و معابد معروف منطقه پرداختیم و شب رو در کنار آنها سپری کردیم. شام هم برامون یه غذای سنتی هندی که از نارگیل و سیر و برنج و کلی ادویه درست می‌شد درست کردند که خیلی خوشمزه بود.

امروز صبح از شهر ماهاد رکاب‌زنی رو شروع کردیم. ماهاد شهر عجیبی بود و در آن اختلاف طبقاتی بسیار زیادی مشاهده می‌شد. بسیاری از مردم در محله‌های فقیر نشین و حاشیه شهرها در چادر با تنگدستی زندگی می‌کردند. این فقر در همه شهرهای بین مسیر در کنار مردم مرفه با سبک زندگی تجملاتی مشاهده می‌شد. فرهنگ‌هایی در هند وجود دارند که رو به جلو قدم می‌گذارند و در عین حال فرهنگ‌هایی هستند که به شدت به ریشه‌های خود متصل بوده و غیر قابل تغییر هستند.

هر یک از این تضادها در هند در جایگاه خود زیبا هستند و نشانی از همزیستی صلح‌آمیز انسان‌ها در کنار هم می‌باشند.

در طول مسیر رکاب‌زنی در یکی از روستاهای مسلمان‌نشین، با مردی آشنا شدیم که پس از اینکه متوجه ایرانی بودن ما شد، با نان محلی و آب تصفیه شده از ما پذیرایی کرد و ما رو مورد لطف و توجه خود قرار داد.

بعد از ۷۵ کیلومتر رکاب‌زنی زیر دمای ۴۸.۵ درجه و سربالایی‌های ممتد، رسیدیم به نزدیکی شهر چیپلون و به کمک یکی از دوستان هندی، هتلی با تخفیف ورزشکاری گرفتیم. گرمی هوا رکاب‌زنی سختی رو برامون رقم زده بود.

با دو فعال حقوق بشر، آشنا شدیم. آن‌ها در مورد اهداف و دلایل سفر ما پرس و جو کردند و گفتگویی صمیمانه در مورد گسترش و ترویج صلح در جهان داشتیم و متوجه شدیم هدف آنان نیز ترویج صلح برای کودکان جهان است. آموزه‌های گاندی، در هند، استوار و پابرجاست. فردا قرار ملاقاتی دیگر در باغ دکتر مانوز داریم.

اگر می‌خواهیم صلح حقیقی را به جهان بیاموزیم، اگر می‌خواهیم با جنگ و خونریزی مبارزه کنیم، باید از کودکان آغاز کنیم (مهاتما گاندی).

روز چهارم

11 اسفند 1396

شب آرومی رو منزل دوست‌مون شریاس گذروندیم، لباس‌هامون رو شسته بودیم تا تمیز باشن و بعد از بدرقه گرم شریاس، عزم رکاب زدن کردیم.

مسیر امروزمون کمی بیشتر هست و با توجه به گرمای هوا، باید بجنبیم تا ظهر، بیشتر راه رو رکاب بزنیم. از شریاس قول می‌گیریم که وقتی ایران اومد، حتما بهمون سر بزنه و مسیر تقریبا 95 کیلومتری‌مون رو شروع می‌کنیم.

ساعت تقریبا 7 صبح شده و جنب و جوش توی جاده‌ها شروع شده، چند تا ماشین برامون دست تکون میدن و یک جاده فرعی پیدا می‌کنیم و کلی خوشحال میشیم. آخه توی جاده‌های اصلی نمی‌تونیم کنار هم رکاب بزنیم، برای همین، از این فرصت استفاده می‌کنیم تا کمی برنامه‌ها را مرور کنیم.

در بین مسیر، علاوه بر این معبدها، نمادهای کشور هندوستان بسیار دیده می‌شوند و واقعا جذاب هستند، طوری که نمیشه از کنارشون گذشت و هرچند کوتاه، توقفی می‌کنیم تا علاوه بر ثبت خاطره، بتونیم اون‌ها رو به شما هم نشون بدیم.

رکاب‌زنی طبق برنامه پیش نرفت، برای عکاسی از معبد و فیل، کمی معطل شدیم، ساعت تقریبا 11 شده، گرما و گرسنگی و پیدا کردن یه جای قشنگ برای صبحانه، باعث شد رضایت بدیم که بازهم تاخیر کنیم. بعد از خوردن یک صبحانه دلچسب و یک گپ کوتاه با صاحب رستوران، درباره‌ی هدفمون و مسیرمون، رکاب‌زدن را مجدد شروع کردیم.

کنار جاده که می‌رفتیم، صدای شلوغی و ساز و دهل شنیده می‌شد. کمی تعجب کردیم و دنبال منبع صدا بودیم که مردم یک روستا رو دیدیم. از کودک تا میانسال، مراسم جشنی، در ادامه جشن دیشب برگزار کرده بودند. با دیدن ما برامون دست تکون دادند و خواستند که بایستیم. چند نفر پیش ما اومدند و از مسیرمون سوال کردند، ما هم هدف و برنامه‌مون رو براشون گفتیم. خیلی ذوق کردند، خانمی چند اسکناس بیرون آورد و با نشون دادن عکس مهاتما گاندی کبیر، بزرگ‌ترین دغدغه و آرمان رهبر بزرگ هند رو، صلح و نوع‌دوستی می‎‌دونست.

خواستیم راه رو ادامه بدیم، که با اصرار مردم خونگرم و مهمان‌نواز اون روستا مواجه شدیم. مارو به جمع خودشون و صرف ناهار که با کمک همه اهالی روستا تدارک دیده بودند، دعوت کردند. از برنامه که عقب بودیم، اما اصرار و محبت‌شون آنقدر از ته دل بود، که نگاهی به هم کردیم و گفتیم: اهالی این روستا صلح، محبت و مهمان‌نوازی را معنا کردند، انقدر برای ما شیرین و با محبت بودند، که به میزبانی‌شون احترام گذاشتیم و در جشن و ضیافت‌شون شرکت کردیم.

بعد از ناهار، برامون دستار هندی آوردن، تا بتونیم باهاش عکس بگیریم و یادگاری داشته باشیم. بعد از گرفتن چند عکس سلفی و یادگاری، سوار بر دوچرخه‌ها شدیم و با دلگرمی و انرژی مضاعف، به سمت مقصد رکاب زدیم.

تقریبا 25 کیلومتر تا مقصد فاصله داشتیم و جاده دو طرفه و خطرناک بود، خیلی باید احتیاط می‌کردیم. مثل همیشه، حبیبه جلوتر می‌رفت، دمای هوا بالای 40 درجه سانتیگراد بود، گرما، دوچرخه‌سواری و تاخیرهای پیش اومده، تاثیرش رو نشون می‌داد، اما مردم روستا، آنچنان به ما محبت کردند که، ثابت قدم و استوار، به سمت مقصد رکاب می‌زدیم.

با اینکه طبق GPS 95 کیلومتر راه داشتیم، اما بعد از ۱۰۳ کیلومتر رکاب زدن رسیدیم به شهر ماهاد، جای مناسبی برای کمپ زدن پیدا نکردیم، ساعت 5 شده بود و باید زودتر محلی برای استراحت پیدا می‌کردیم، در خروجی شهر ماهاد، یک هتل پیدا کردیم.

با #تدبیر همراه ما باشید

روز پنجم سفر، کجا می‌رویم؟

روز سوم

10 اسفند 1396

با وجود گرمی هوا، امروز خیلی پرشور هستیم. ماه‌ها زحمت و برنامه‌ریزی، امروز به بار نشست. هتل رو تحویل دادیم و مسیر رو با GPS، طبق برنامه، بازبینی کردیم. بالاخره تونستیم رکاب‌زنی رو شروع کنیم. ما فقط با پاهامون رکاب نمی‌زنیم، باهاشون پرواز می‌کنیم، برای همین خیلی شوق داریم. اتاق هتل رو تحویل دادیم، مسئولان هتل که خیلی کارمون رو دوست داشتند، مسیرمون رو پرسیدند،

اولش کمی تعجب کردند که ما 90 کیلومتر رو امروز، می‌خواهیم رکاب بزنیم، اما وقتی هدف و شعارمون رو بهشون گفتیم، فهمیدند که مساله فقط رکاب زدن نیست، عشق به هدفمون داریم و با هر رکاب و با هر هم صحبتی، پیام صلح رو به همنوعانمون می‌دیم. برامون آرزوی موفقیت کردند و اولین رکاب‌زنی ما، از شهر بمبئی آغاز شد.

لباس‌های زرد و سبز #تدبیر، خیلی بهمون میاد و فضا رو کاملا شاد می‌کنه، با دوستانمون در شرکت پردازش موازی سامان، که حامی برنامه ما هستند، صحبت کردیم و کلی بهمون انرژی دادند. دوستمون آقای سینگ ساب اومدن و یه جای خوب برای صبحونه رفتیم. توی ایران که هستیم، از چای لاهیجان نمیشه گذشت، دیر دم می‌کشه ولی رنگ و عطرش معرکه‌ست، حالا توی هند، یکی از بزرگ‌ترین صادر کنندگان چای هستیم و خبری از چای ایرانی نیست. بعد از اینکه فروشنده درباره هدف ما و سفر ما می‌فهمه، بهمون چای ماسالای مخصوص با صبحانه سنتی بمبئی رو پیشنهاد می‌کنه، حالا برای شروع راه جون گرفتیم، البته چای‌شون هم واقعا عالی بود.

توی مسیر، سعی کردیم حبیبه جلو بره، تا من بتونم مراقبش باشم، تابلوها، گاهی به زبان هندی بود و بیشتر مسیر رو سعی کردیم از GPS استفاده کنیم.

توی اروپا که بودیم، لاین دوچرخه همه جا بود و کمی راحت‌تر بودیم، اما اینجا باید از کنار جاده‌ها یا شونه خاکی بریم، سعی می‌کنیم بیشتر احتیاط کنیم. اما کلا به ماشین‌های فرمون راست و جاده‌های برعکس، یه مقدار عادت کردیم، اونم به نوبه خودش، یه جور جاذبه و نکته بامزست برامون.

در طول مسیر، گاهی نفسی تازه می‌کردیم. وقت ریکاوری و استراحت که میاد، باید خیلی مواظب باشیم که با اصول ورزشی خودمون رو سرد کنیم، تا از بروز آسیب‌ها جلوگیری کنیم.

میوه فروش‌های بین راهی، گل‌های رنگارنگ سبک خاصی رو ایجاد کرده بود، واقعا روح مارو تازه می‌کرد و مسیر رو با وجود گرمای 48 درجه، آسون‌تر می‌کرد.

بالاخره بعد از 83 کیلومتر رکاب‌زنی، رسیدیم به جایی برای استراحت.

شهر پن، در معنی لغوی به معنی جایی برای استراحت می‌باشد. درباره پیشینه شهر، اختلاف نظر وجود دارد اما مورخان احتمال می‌دهند، قدمت آن به زمان بودا برگردد. در این شهر، دوستی به نام شریاس که از طریق شبکه‌های اجتماعی داشتیم، به استقبال‌مون اومد.

با شریاس گشتی در شهر زدیم، شیرینی‌های هندی رو امتحان کردیم و یک مراسم مذهبی به نام Holi که سالی یک بار برگزار میشه رو دیدیم. همه چیز جالب و محترم بود، فیلم مراسم رو در کانال خودمون قرار دادیم، تو این بین، کمی درباره صلح برای کودکان و اهداف سفر، اطلاع‌رسانی کردیم، چند عکس یادگاری هم، با بچه‌هایی که برای حضور در مراسم اومده بودند، گرفتیم.

این مراسم، یک فستیوال به تمام معنا بود، گروه‌های موزیک و عروسکی، همه جا بودند، همه لباس خوب به تن کرده بودند و واقعا مراسم شادی بود. فردا هم به همدیگه رنگ و آب می‌پاشن، خیلی باید جالب باشه، جای همگی خالی، فردا کلی آدم‌های جدید میان تا از فرهنگ و هدف ما بدونن، ما هم برای شما با متن و تصویر، از اون‌ها گزارش می‌کنیم.

با #تدبیر ما را دنبال کنید.

امروز تدبیر میزبان سفیران صلح بود.
نیما و حبیبه صبح روز شنبه با پیام صلح و دوستی و با بدرقه دوچرخه‌سواران، دوستان و آشنایان خود راهی تهران شدند و پس از یک روز اقامت، روز دوشنبه 7 اسفند 1396 به دعوت شرکت پردازش موازی سامان، مهمان حامی خود شدند تا مراسم بدرقه و خداحافظی را با تدبیری‌ها داشته باشند و راهی سفری پر ماجرا شوند.

آنها با هدف اشاعه پیام صلح و دوستی، سفر خود را با پرواز مستقیم از تهران به بمبئی آغاز خواهند کرد و در این سفر ۲ ماهه هزاران کیلومتر را از بمبئی تا تایلند رکاب خواهند زد.
سفر خوش و پرباری را برای زوج جوان ورزشکارمان آرزومندیم…