امروز از خانواده مهربان آقای دکتر سوبادهان خداحافظی کردیم و برای حرکت آماده شدیم.

دیرتر حرکت کردیم چون چند تا از دوچرخه‌سوارهای ساوانتاوادی می‌خواستن بیان به دیدنمون. یکیشون که دکتر بود و داروخانه داشت برامون یه بطری الکل صنعتی آورد بعنوان سوخت اجاق. ما به‌خاطر هواپیما نه گاز با خودمون آوردیم نه الکل و تو هند هم نتونستیم پیدا کنیم. حالا از این به بعد میتونیم پخت و پز کنیم.

اینجا هندی‌ها خونگرمی خود را به ما ثابت کردند. شهروندان این کشور واقعا مهربان و دوست داشتنی هستند و رفتار صمیمانه‌ی آنها باعث می‌شود که با وجود گرمای شدید و بدی آب و هوا، باز هم دلمون نخواد اینجا رو ترک کنیم و حس تنهایی و غربت نداشته باشیم. در واقعا بهمون ثابت شد که علاوه بر اینکه هوا گرمه مردم هم گرم و صمیمی هستند!

اینجا صلح برامون واقعا معنا شد و اینکه انسان‌ها در هر نقطه از کره زمین هم باشند با وجود تفاوت‌های فرهنگی، زبانی، مذهبی و .. می‌توانند در کمال آرامش و صلح کنار هم زندگی کنند.

اینجا هندی‌ها خونگرمی خود را به ما ثابت کردند. شهروندان این کشور واقعا مهربان و دوست داشتنی هستند و رفتار صمیمانه‌ی آنها باعث می‌شود که با وجود گرمای شدید و بدی آب و هوا، باز هم دلمون نخواد اینجا رو ترک کنیم و حس تنهایی و غربت نداشته باشیم. در واقعا بهمون ثابت شد که علاوه بر اینکه هوا گرمه مردم هم گرم و صمیمی هستند!

اینجا صلح برامون واقعا معنا شد و اینکه انسان‌ها در هر نقطه از کره زمین هم باشند با وجود تفاوت‌های فرهنگی، زبانی، مذهبی و .. می‌توانند در کمال آرامش و صلح کنار هم زندگی کنند.

توی جاده ۶۶ از ساوانتاوادی تا وقتی به ایالت گوا برسیم شانه خاکی خوبی وجود داشت و در آرامش بودیم، ولی آرامشمون موقتی بود چون نه تنها شانه خاکی ۲۰ کیلومتر بعد تموم شد، بلکه خوردیم به یک ترافیک سنگین.

به ورودی شهر پاناجی (ایالت گوا) رسیدیم. گوا نام شهری بندری و ایالتی در حاشیه جنوب غربی هندوستان است. طبیعت گوا با تپه‌های بسیار سبز در کنار رودهای فراخ با کشتزارهای برنج، درخت‌های نارگیل فراوان و سایر درختان گرمسیری، جلوه بسیار زیبایی دارد. وسیع‌ترین سواحل و مراکز تفریحی ساحلی هند در گوا قرار دارد و این شهر سالانه از صدها هزار گردشگر داخلی و خارجی پذیرایی می‌کند. سواحل گوا پهناور بوده و آفتابی درخشان و زیبا دارد. ۴۵۱ سال حکومت پرتغال بر این منطقه، باعث شده که تمام شهرها و حتی روستاهای گوا فرهنگی خاص داشته باشند.

مرکز ایالت گوا شهر پاناجی هست که تا اونجا ۶۸ تایی رکاب زدیم و تمام مدت حواسمون جمع بود، به ماشینا برخورد نکنیم یا از سطح غیر هم‌تراز جاده نیفتیم پایین و نخوریم به عابرین ( اعم از آدم‌ها، گاوها و سگها).

تو پاناجی یکی از دوستان دکتر سوبادهان برامون اتاقی در خوابگاه تربیت بدنی ترتیب داده بود که امکانات کاملی مثل: سرویس، حمام، فن و کولر داشت. ساختمانش کنار دریا و در منطقه زیبایی بود.

وسایلمون  رو گذاشتیم داخل و کمی استراحت کردیم. رفتیم تا دوری در اطراف بزنیم. ساحل زیبای گوا نزدیک بود و دقایقی رو اونجا سپری کردیم و بعد رفتیم به یه بازار محلی که پر بود از میوه و سبزی.

چیزی که توی بازارهای اینجا زیاد به چشممون میخوره، زنان شاغل و فعال در جامعه هستند که از شغل‌های معمولی گرفته تا شغل‌های خیلی مهم فعالیت دارند و حسابی تاثیرگذار هستند.

پاناجی رو شهر متفاوتی دیدیم. هم تمیز و زیباست و هم به لحاظ ساخت و سازهای شهری با جاهای دیگه تفاوت چشم‌گیری داره! خیابان‌های عریض و پیاده‌روهای مرتب با پارک‌های سرسبز و مغازه‌های شیک. اینجا بوی استعمار تاریخ مصرف گذشته میاد!

دیروز دوستمون خیلی اصرار کرد که یک روز بیشتر توی شهر راتناگیری بمونیم و توی جشن هولی که جشن رنگ‌ها و شادی هست، شرکت کنیم. ما هم دعوتش رو قبول کردیم و دیدیم فرصت خوبیه که هم با رسم و رسومات آنها آشنا بشیم و هم یک روز استراحت داشته باشیم.

صبح با دوست هندی و آمریکاییمون که اونم مثل ما مهمون بود، گشتی در شهر زدیم. با ماشین رفتیم سمت قلعه‌ای به اسم باگواتی که بالای تپه‌ای رو به دریا ساخته شده بود و معبدی بزرگ داخلش بود.

نمایی از معبد داخل قلعه

اطراف قلعه خیلی دیدنی و زیبا بود و صخره‌هایی مشرف به دریا وجود داشتند که زیر پامون موج‌ها رو می‌شکستند.

از صخره‌ها بالا رفتیم و دقایقی همانجا محو تماشای دریای بی‌کرانی که افقش نامعلوم بود، شدیم.

برگشتیم خانه و صبحانه سنتی هندی خوردیم به اسامی سابودانا کیچادی و راسا وادا و میسال.

مقصد بعدی بازار بود که بیشتر از هر چیزی ازش لذت بردیم. بازارها محل تلاقی آدم‌ها و سلیقه‌هاست. جایی پر از انرژی‌های مثبت، مغازه‌های کوچک با کالاهایی مختصر و کوچه‌های باریک و پرازدحام، آدم‌های رنگارنگ، خوردنی‌ها، پوشیدنی‌ها و نگاه‌های صمیمی.

برگشتیم خانه و مادر مهربان ناهار خوشمزه‌ای آماده کرده بود، شامل چاپاتی که همان نان محلی است و غذایی از فلفل دلمه‌ای، برنج و خورش کاری.

بعد از ظهر وقت جشن بود، باید می‌رفتیم تا با این آیین شاد رنگی رنگی آشنا بشیم. وقتی رسیدیم به بچه‌های محله، حسابی رنگ مالی‌مون کردن و بعدش یه گالن آب ریختن رو سرمون!

راه افتادیم سمت محل جشن و توی مسیر بچه‌های محله‌های دیگر هم به ما ملحق ‌شدند و رنگ‌بازی ادامه داشت. مردم در محل جشن جمع شده بودند و همه سر تا پا رنگی بودند.

جشن Holi یکی از بزرگترین جشن‌های سنتی هند است که همه ساله در ماه مارس میلادی و آغاز فصل بهار براساس تقویم هندی برگزار می‌شود و نشان‌دهنده زنده شدن دوباره طبیعت و فرا رسیدن فصل بهار است.
در این جشن بر اساس یک سنت قدیمی، اهالی هر منطقه با پاشیدن آب و رنگدانه‌های مخصوص به سوی یکدیگر و نیز اجرای موسیقی و رقص، به سرور و پای‌کوبی می‌پردازند. در این آیین شاد، همه‌ی افراد اعم از زن و مرد و پیر و جوان شرکت می‌کنند و باور دارند که با فرارسیدن بهار، بار دیگر روشنایی بر تاریکی و خوبی بر بدی پیروز شده ‌است. «جشن هولی» از اعیاد مهم مردم هند و نقطه مقابل «جشن دیوالی» است که در آغاز فصل سرما برگزار می‌گردد.

بالاخره با سر و صورت رنگی و روحیه‌ای شاد و عالی برگشتیم خونه دوستمون تا استراحتی داشته باشیم برای رکاب‌زنی فردا. امروز واقعا یه تجربه به یادماندنی و بی‌نظیر برامون رقم خورد.