با طلوع آفتاب ما هم حرکتمون رو آغاز می‌کنیم.

یه مسیر طولانی و پرفراز و نشیب دیگه در پیش داریم و باید مسیرمون رو از کنار دریا به سمت جاده ۶۶ تغییر بدیم. خوبی این جاده اینه که خیلی پستی و بلندی نداره و بدیش اینه که چون جاده اصلیه حسابی پرترافیک و سر و صداست.

از سواحل سفیدرنگ وارد جنگل‌های انبوه و روستاهای کوچک و بزرگ می‌شویم و رودخانه‌های عریض و پرآب با لنج‌های ماهی‌گیری، پل‌های سفید و قدیمی، معبدهای رنگارنگ، باغ‌های وسیع با میوه‌های فراوان رو پشت سر میذاریم.

این حوالی هندوانه خیلی رونق داره و بیشتر از میوه‌های دیگه در دسترسه. جالبه هندی‌ها هندوانه رو با نمک می‌خورن!

توی سی کیلومتری مقصد برای ناهار توقف می‌کنیم. امروز بیشتر از هر روز دیگری عرق ریختیم و آب خوردیم و خنک نشدیم.

بقیه مسیر توی جاده تقریبا همواری هستیم و می‌تونیم بعد از مدت‌ها با سرعت بالای ۲۰ رکاب بزنیم.

آفتاب در حال غروبه که به شهر ساوانتاوادی می‌رسیم و دکتر سوبادهان و پسرش پوشکار استقبال گرمی ازمون می‌کنن.

امروز مصادف با 8 مارس روز جهانی زنه و توی شهر جشن بزرگی برای خانم‌ها برپاست. میریم اونجا و دکتر ما رو به جمع معرفی می‌کنه و راجع به سفرمون توضیح میده و مهمانان کلی ابراز علاقه می‌کنند.

حسابی خسته‌ایم و دکتر ما رو می‌بره خونه‌ش و در کنار خانواده پر محبتش خستگیمونو در می‌کنیم.

امروز یه مسیر طولانی با کلی پستی و بلندی و گرمای اساسی در پیش داریم، ولی استراحت دیروز کارمون رو راحت کرده و برای رکاب‌زنی آمادگی داریم.

مادر دوستمون صبح زود به خاطر ما بیدار شد و صبحانه حاضر کرد. به چای و کرن فلکس قناعت می‌کنیم تا معده تحت فشار نباشه و از خانواده مهمان‌نوازشان خداحافظی می‌کنیم.

جاده کاملا آرومه و می‌تونیم توی آرامش رکاب بزنیم. مسیرمون پر از کاکتوس‌هایی است که به عنوان حصار استفاده میشن و باغ‌های وسیع بادام هندی و انبه به چشم می‌خورند که میوه‌هاشون تا یک ماه دیگه میرسن.

کاکتوس‌های مسیر

درنگی در کنار باغ‌های انبه

با وجود اینکه هنوز نصف مسیر رو هم نرفتیم، گرما کلافمون کرده، البته خدا هوامون رو داره و چند تکه ابر توی آسمون هست که جلوی تابش مستقیم آفتاب رو گرفتن.

ساعت ۲ که اوج گرماست میریم یه رستوران تا هم ناهار بخوریم و هم خنک بشیم. یه مدل پلو سفارش دادیم که کنارش کلی خورشت، سوپ، دسر و … هم بود که توی پیاله‌های کوچک سرو می‌شدن.

ساعت ۴ رو که رد می‌کنیم هوا خنک‌تر میشه. اینجا اوج گرما بین ۱ تا ۳ ظهره که خورشید مستقیم بالا سرمونه.

بعد از 105 کیلومتر رکاب‌زنی، حوالی عصر به سواحل زیبای شهر کینکشور می‌رسیم. دریا به رنگ فیروزه‌ای دراومده و آفتاب در حال غروبه. کنار یه هتل‌رستوران که مشرف به دریاست مکان مناسبی برای کمپ پیدا می‌کنیم. دوچرخه‌ها رو می‌گذاریم داخل هتل که خیالمون راحت باشه. شام رو تو رستوران می‌خوریم و با صدای امواج اقیانوس بی‌کران در حالی‌که بالای سرمون ستاره‌ها چشمک میزنن به خواب میریم.

دیروز دوستمون خیلی اصرار کرد که یک روز بیشتر توی شهر راتناگیری بمونیم و توی جشن هولی که جشن رنگ‌ها و شادی هست، شرکت کنیم. ما هم دعوتش رو قبول کردیم و دیدیم فرصت خوبیه که هم با رسم و رسومات آنها آشنا بشیم و هم یک روز استراحت داشته باشیم.

صبح با دوست هندی و آمریکاییمون که اونم مثل ما مهمون بود، گشتی در شهر زدیم. با ماشین رفتیم سمت قلعه‌ای به اسم باگواتی که بالای تپه‌ای رو به دریا ساخته شده بود و معبدی بزرگ داخلش بود.

نمایی از معبد داخل قلعه

اطراف قلعه خیلی دیدنی و زیبا بود و صخره‌هایی مشرف به دریا وجود داشتند که زیر پامون موج‌ها رو می‌شکستند.

از صخره‌ها بالا رفتیم و دقایقی همانجا محو تماشای دریای بی‌کرانی که افقش نامعلوم بود، شدیم.

برگشتیم خانه و صبحانه سنتی هندی خوردیم به اسامی سابودانا کیچادی و راسا وادا و میسال.

مقصد بعدی بازار بود که بیشتر از هر چیزی ازش لذت بردیم. بازارها محل تلاقی آدم‌ها و سلیقه‌هاست. جایی پر از انرژی‌های مثبت، مغازه‌های کوچک با کالاهایی مختصر و کوچه‌های باریک و پرازدحام، آدم‌های رنگارنگ، خوردنی‌ها، پوشیدنی‌ها و نگاه‌های صمیمی.

برگشتیم خانه و مادر مهربان ناهار خوشمزه‌ای آماده کرده بود، شامل چاپاتی که همان نان محلی است و غذایی از فلفل دلمه‌ای، برنج و خورش کاری.

بعد از ظهر وقت جشن بود، باید می‌رفتیم تا با این آیین شاد رنگی رنگی آشنا بشیم. وقتی رسیدیم به بچه‌های محله، حسابی رنگ مالی‌مون کردن و بعدش یه گالن آب ریختن رو سرمون!

راه افتادیم سمت محل جشن و توی مسیر بچه‌های محله‌های دیگر هم به ما ملحق ‌شدند و رنگ‌بازی ادامه داشت. مردم در محل جشن جمع شده بودند و همه سر تا پا رنگی بودند.

جشن Holi یکی از بزرگترین جشن‌های سنتی هند است که همه ساله در ماه مارس میلادی و آغاز فصل بهار براساس تقویم هندی برگزار می‌شود و نشان‌دهنده زنده شدن دوباره طبیعت و فرا رسیدن فصل بهار است.
در این جشن بر اساس یک سنت قدیمی، اهالی هر منطقه با پاشیدن آب و رنگدانه‌های مخصوص به سوی یکدیگر و نیز اجرای موسیقی و رقص، به سرور و پای‌کوبی می‌پردازند. در این آیین شاد، همه‌ی افراد اعم از زن و مرد و پیر و جوان شرکت می‌کنند و باور دارند که با فرارسیدن بهار، بار دیگر روشنایی بر تاریکی و خوبی بر بدی پیروز شده ‌است. «جشن هولی» از اعیاد مهم مردم هند و نقطه مقابل «جشن دیوالی» است که در آغاز فصل سرما برگزار می‌گردد.

بالاخره با سر و صورت رنگی و روحیه‌ای شاد و عالی برگشتیم خونه دوستمون تا استراحتی داشته باشیم برای رکاب‌زنی فردا. امروز واقعا یه تجربه به یادماندنی و بی‌نظیر برامون رقم خورد.

الگوریتم جدید هوش مصنوعی گوگل می‌تواند با نگاه کردن به چشم شما بیماری‌های قلبی را تشخیص دهد.

دانشمندان گوگل به تازگی راهی جدید یافته‌اند که به وسیله‌ی آن می‌توان ریسک بیماری‌های قلبی در فرد را با روشی ساده پیش‌بینی کرد.

به وسیله‌ی آنالیز پشت شبکیه‌ی چشم فرد، نرم‌افزار جدید کمپانی گوگل قادر است اطلاعاتی نظیر سن فرد، فشارخون و سیگاری یا غیرسیگاری بودن فرد را تشخیص دهد.

این نرم‌افزار همچنین قادر است ریسک بیماری‌های قلبی در فرد را نیز (همانند سکته‌ی قلبی) شناسایی کند. اما این روش نیاز دارد بر روی افراد بیشتری تست شود تا بتواند در سطح انبوه مورد استفاده قرار گیرد.

لوک راینر پزشک محقق در زمینه‌ی آنالیز ماشین‌ها در پزشکی در دانشگاه آدلاید این کار را منحصر به فرد خوانده و می‌گوید که هوش مصنوعی می‌تواند ابزارهای تشخیصی پزشکی را متحول نماید.

این نرم‌افزار تاکنون روی 300 هزار بیمار آزمایش شده و نتایج امیدوارکننده‌ای نشان داده است.

منبع: خبرگزاری علم و فناوری

از آنجا که هندی‌ها بسیار مهمان‌نواز و مهربان هستند، مورد استقبال بسیاری از آنها قرار گرفتیم. گروه سایکل‌توریست‌های هندی از ما کلی خبر توی کانالشون منتشر کرده‌اند که باعث شده حسابی بین آنها معروف بشیم و توی هر شهر کلی دوست پیدا کنیم. بسیاری از آنها ما رو دعوت کردند و تماس گرفتن که توی مسیرمون حتما بریم خونه‌هاشون.

پس از 32 کیلومتر رکاب‌زنی در هوای مه‌آلود، یکی از دوستامون (دکتر مانورز) که متخصص کودکان و فعال حقوق بشر هستند به باغ زیباشون دعوتمون کردند و اومدن استقبالمون که تونستیم صبحانه مفصلی رو در کنار ایشون صرف کنیم.

با ایشون گفتگویی در مورد هدف سفرمون یعنی صلح برای کودکان و مشکلات کودکان در هند داشتیم.

ایشون از وضعیت بسیار ضعیف بیمارستان‌ها در روستاهای اطراف صحبت کردند و گفتند: وضعیت بهداشت و تحصیل برای کودکان و نوجوانان بسیار تاسف آور است. از آنجا که شعار ما نیز، صلح برای کودکان جهان است، آرزوی ما نیز سلامتی و صلح بخصوص برای کودکان فقیر این کشور می‌باشد. باید بیشتر بکوشیم و بیشتر انرژی صلح را در جهان گسترش بدهیم.

از آقای دکتر خداحافظی کردیم و رکاب‌زنی رو شروع کردیم. پس از عبور از سربالایی‌های متعدد وارد یه جاده فرعی که از وسط روستاها می‌گذشت، شدیم. جاده خلوت و آرومی بود بطوریکه می‌تونستیم آواز زیبای پرندگان رو بشنویم و لذت ببریم. مناظر بسیار فوق‌العاده‌ای هم به چشم می‌خورد. در این کشور مکان‌هایی ناهموار و بی‌ثمر و در عین حال مکان‌هایی پوشیده از گیاهان سبز و شاداب و جنگل‌های شگفت‌انگیز وجود دارند. لازم نیست به دنبال زیبایی بگردیم، چرا که در حین رکاب زدن، مدام با آنها برخورد می‌کنیم.

از بعضی روستاها صدای اذان میومد و از بعضی صدای مراسمی که توی معابد برگزار می‌شد. جشن holi در آیین هندو، شهر به شهر فرق می‌کنه، به همین علت این چند روزه شاهد مراسم مختلف و متفاوتی بودیم.

هند معجونی از ادیان مختلف و فرقه‌های مذهبی گوناگون است که اغلب آنها از هندوئیسم، اسلام و آیین هندو نشات گرفته‌اند. نه تنها ادیان، بلکه فرقه‌های گوناگون نیز در هند، کنار هم، مسالمت‌آمیز و بی‌هیچ جار و جنجالی زندگی می‌کنند.

پس از کیلومترها رکاب‌زنی، در نزدیکی شهر ویلنیشنور به خونه دوستانمون نیکیل و نانوک رسیدیم که دانشجو و عاشق سفر هستند. آنها ناهاری برامون تدارک دیده بودند که پس از آن به گشت و گذار در اطراف شهر و معابد معروف منطقه پرداختیم و شب رو در کنار آنها سپری کردیم. شام هم برامون یه غذای سنتی هندی که از نارگیل و سیر و برنج و کلی ادویه درست می‌شد درست کردند که خیلی خوشمزه بود.

امروز تدبیر میزبان سفیران صلح بود.
نیما و حبیبه صبح روز شنبه با پیام صلح و دوستی و با بدرقه دوچرخه‌سواران، دوستان و آشنایان خود راهی تهران شدند و پس از یک روز اقامت، روز دوشنبه 7 اسفند 1396 به دعوت شرکت پردازش موازی سامان، مهمان حامی خود شدند تا مراسم بدرقه و خداحافظی را با تدبیری‌ها داشته باشند و راهی سفری پر ماجرا شوند.

آنها با هدف اشاعه پیام صلح و دوستی، سفر خود را با پرواز مستقیم از تهران به بمبئی آغاز خواهند کرد و در این سفر ۲ ماهه هزاران کیلومتر را از بمبئی تا تایلند رکاب خواهند زد.
سفر خوش و پرباری را برای زوج جوان ورزشکارمان آرزومندیم…